A Dance

Al lang vraag ik me af waarom men bang is voor de dood. De dood hoeft helemaal niet eng te zijn. Er zit nou juist een schoonheid en rust in. Waarom bang zijn voor iets wat onvermijdbaar is. Het hoort simpelweg bij een levenscyclus. En dat is goed. De dood is geen einde, maar een begin. Of je nu gelooft in het Hiernamaals, reïncarnatie of zwartheid.

Daar tegenover heb ik mijn installatie gemaakt. Een dodendans die rust, vrede en zachtheid uitstraalt. De twee doeken die samen één beeld vormen, dansen met je mee. Een zacht briesje, of iemand die voorbij loopt, de stof danst mee waarbij de dynamiek van de dans zichtbaar wordt. Ook al is het een fragment van hoe ik De Dodendans voor me zie. Twee doeken, met twee afbeeldingen. De transparantie van het komen en gaan. Het verschijnen en het verdwijnen.

Ik voel de zachte rust in de installatie. Geen angst of pijn.

Voor het installatie project lazen we het stuk Jederman van Ferdinand Schmalz. In de tekst is de dodendans een belangrijk onderdeel, dat wilde ik een vorm geven.

​

Ik maakte snelle schetsen en dat zette ik om naar een ander materiaal. Ik studeer af als een kostuumontwerper. Dus ik dacht wat dingen uit te proberen met textiel, maar toch dat schetsachtige vast te blijven houden.

Twee enorme geborduurde lappen stof wat de dans tussen twee partners. Eén afbeelding in zijn geheel. Door de transparante stof wilde ik de twee partners apart maken, gescheiden. Maar bekijk de installatie van een afstand en je ziet het hele plaatje.

​

KUST – WAJDI MOUAWAD

‘Ik ben maar een personage. Iemand die in een droomwereld leeft.’

​

Het stuk gaat over Wilfried die zijn overleden vader moet gaan begraven. Maar hij weet alleen niet waar. Zijn moeders familie weigert hem in het familiegraf te begraven. Dus moet Wilfried op zoek gaan naar een laatste rustplaats, het vaderland van zijn vader. Tijdens deze reis, deze zoektocht, komt Wilfried in een land gevormd door oorlog. Hij ontmoet vrienden die hem willen helpen een rustplaats te vinden. Hij hoort de verhalen die zij hebben meegemaakt, de verhalen die hen hebben gevormd. Ieder met zijn eigen verhaal wat gehoord moet worden. Verhalen over oorlog, haat en vaders. Wilfried, in zijn dromen en fantasieën, verliest zichzelf, maar door zijn nieuwe vrienden, nieuwe familie, vindt zichzelf weer terug. Schoon gespoeld en een band met zijn overleden vader die hij daarvoor nooit had gehad. Loslaten, en doorgaan.

​

Wat ik zo interessant vond aan Kust is dat het te verdelen is en twee delen. Wilfried vertrekt vanuit het land waar hij is opgegroeid, naar een vreemd land, hetgeen waar zijn vader vandaan komt. Tijdens het lezen kon ik op een gegeven moment niet meer goed onderscheiden wat nu werkelijkheid of een droom was. Iemand die zichzelf volledig kwijt is en zichzelf weer terug vindt op een manier waar hij het nooit had verwacht. Hier wilde ik op inhaken.

Deel 1

In Deel 1 van het stuk zijn we nog in een Westers land. De kostuums die ik hiervoor heb ontworpen zijn dan ook heel Westers en dingen die wij hier dagelijks zien. Het is herkenbaar. De kleding is donker van kleur. Het geeft de gemoedstoestand van Wilfried weer. In dit land is hij ongelukkig. Dit komt onder andere door de filmcrew die constant aan zijn mouw trekt en de slechte band met zijn familie. Bij de familie heb ik gekeken naar waar zij vandaan komen. De kleding is soortgelijk aan de kleding wat straks in Deel 2 voorkomt. Het is een blik op hun verleden.  De karakters die alleen Wilfried kan zien hebben kleding van het ‘vreemde’ land.

Deel 2

​In Deel 2 begint de vervreemding. Het is een abstrahering van de werkelijkheid. De werkelijkheid die in Deel 1 te zien is. Het is een heel ander land. Een land van oorlog. Dat wilde ik in de personages terug laten komen. Wanneer we de eerste personages tegenkomen lijken ze ietwat op de personages uit Deel 1. Ieders kleding is aangetast door de oorlog. Je ziet hun verleden erin terug. Het valt uit elkaar, slepen dingen met zich mee of staat letterlijk op hun lichaam geschreven. Naarmate het stuk worden de kostuums steeds abstracter. Dit gaat geleidelijk aan Wilfried die de grip op zijn eigen werkelijkheid verliest. Met het eindbeeld wilde ik alle personages gelijk maken. Ze los trekken van hun verleden. Een schone lei. Met de groep wassen ze de vader van Wilfried, snijden ze al het rot van hem weg, eindigen ze naakt. Ze hebben zich schoongespoeld om zo aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

 

Waldemar        Volgens mij praat Louis niet meer

Rick                  Hoe bedoel je Louis praat niet meer?

Waldemar        Wat ik zeg, Louis praat niet meer.


Dat klopt. Louis praat niet meer.

​

​

Zaterdag

​

Het stuk gaat over een vriendengroep van drie jongens in hun 20. Elke zaterdag komen ze bij elkaar om iets te doen. Ze hebben geprobeerd naar het zoeken van een gedeelde hobby. Na tientallen dingen te hebben geprobeerd, hebben ze niet echt één specifieke hobby gevonden wat ze willen doen. De plek waar ze elke zaterdagmiddag samen komen, een schuur/ man-cave achtige ruimte, ligt vol met spullen die ooit hun hobby had kunnen zijn. Op een dag stopt één van de jongens, Louis, met praten. De andere twee, Rick en Waldemar, vragen zich af waarom. De dynamiek van de groep loopt op en valt langzamerhand uit elkaar. Wat gebeurt er als er in een keer een hechte vriend niet meer kan communiceren zoals hij dat eerst deed? Wat als de lijm van je vriendschap zichzelf niet meer kan uitten in woorden of taal? Is de stilte waarvan je niet wist dat het goed zou zijn, nodig weer tot de kern van je vriendschap te komen?

​​

Rick

Rick woont sinds kort weer bij zijn moeder. Hij heeft nog geen motivatie om te zoeken naar wat hij zou willen doen met zijn leven. Bij hem kreeg ik bij het lezen van het script een heethoofd voor me. Continu op het randje van uitbarsten. Hij kleed zich alsof hij een kind is wat zelf zijn outfit mocht samenstellen van zijn moeder. Hierbij geef ik een knipoog naar dat hij weer bij zijn moeder woont. Hij is een koppige jongen die zelf, en voor anderen, wil bepalen hoe hij iets wil hebben. Hij barst van de energie (een kinderlijke energie van uitbarstingen) en dat mag terug gezien worden in de kleding. Een sportieve ‘skater-achtige’ look leek me toepasselijk.

Waldemar

Waldemar komt net uit een lange relatie met zijn vriendin. Hij zit er een beetje doorheen en weet niet meer wie hij als individu is. Het kan hem allemaal niet meer echt schelen hoe hij eruit ziet. In zijn relatie deed hij meer zijn best, maar nu pakt hij gewoon kleding van de grond die misschien net iets te lang gedragen is. Maar hé, het ruikt nog wel oke genoeg om nog een dagje aan te hebben. Nu heeft hij niemand die zegt dat wat hij aan heeft eigenlijk niet kan. Een broek en hoody die veel te groot is met een jas die eigenlijk te klein is. Zo komt hij onverzorgd en slordig over. In het stuk is hij ook degene die ervoor heeft gezorgd dat de vloer zo smerig is. Hijzelf ruimt het niet op, dat doet de rest..

Louis

Louis heeft een ongeluk gehad waardoor hij de spraakstoornis afasie heeft. Ookal wordt dit niet in het stuk benoemd. Hij is de lijm die de vriendschap al deze jaren bij elkaar heeft gehouden. Een aanspreekpunt waar je met al je problemen toe kunt gaan. Nu dat in een keer wegvalt blijft er niks meer van de vriendschap over, in het begin in ieder geval. Hij wil dat de andere twee inzien dat de vriendschap nog steeds is zonder te hoeven spreken, maar gewoon te zijn met elkaar. Hij is altijd wel stil geweest en is de soort persoon die niet erg wil opvallen. Hij draagt kleding die net wat te groot uitvalt zodat hij zich er wat meer in kan verstoppen, hoewel de kleuren dan wel weer opvallend zijn. Het is immers door hem dat de dynamiek van de vriendschap verschoven is. Een zacht en vriendelijk persoon.

Persephone

en de weg naar mijn makerschap

Als kind hield ik van ronddwalen in het bos, tekenen, speelde ik urenlang met mijn Schleich, dagdroomde ik verhalen en liet ze telkens afspelen in mijn hoofd.

Nu als volwassene is er niet veel veranderd. Behalve dat ik verhalen nu vormgeef.

Dit theatraal essay is een ode aan Persephone. Mijn eigen verhaal naar mezelf en mijn makerschap erin verweven. Een ontdekkingsreis, eigenlijk.

Nee, ik vergelijk mezelf niet met een Godin. Ik zou niet durven. Kijk maar naar de mythe van Arachne, dat pakte ook bijzonder slecht uit. Ik liet me inspireren door de mythe van Persephone en wilde haar een stem, een gezicht geven.

Het hele boek lezen? Klik op de knoppen hieronder.

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5