top of page
Hoi, ik heet Chloé en ik ben Frans.
Voordat ik naar de Toneelacademie kwam studeerde ik af in grafisch ontwerp in Parijs.
Ik wil de verhalen van mensen vertellen om hen te helpen om samen te leven. Om mezelf te helpen om met andere mensen te leven.
Ik wil iets zinvols doen en een stem geven aan degenen wie niet gehoord worden.
Ik geloof in de kracht van theater om rituelen terug te brengen in ons dagelijks leven.
Afstuderen is voor mij het balans tussen politiek en poëtisch te onderzoeken.
Als ik niet bezig met een project ben ik waarschijnlijk op reis met mijn rugzak.
Mijn andere projecten zijn te zien op mijn website: www.chloewasselindandre.com
Hello, I’m Chloé and I'm French.
Before coming to the Toneelacademie I studied graphic design in Paris.
I want to tell people’s stories to help them to live with each other, to help myself to live with others.
I want to do something meaningful, to speak out and to give a voice to those who are usually not heard.
I believe theater can be a way to bring back rituals in our everyday life. Graduating is for me a researching the balance between political and poetic.
If I’m not busy with a project, I’m probably backpacking. You can have a look at my other projects here : www.chloewasselindandre.com
©️ Anna Sommer
Praktijkproject
Praktijkproject - En chemin
‘En Chemin’ is een collectief project over de zin om te reizen en de nood om te vluchten.
Dit project vindt zijn oorsprong in onze collectieve visie van theater: het vertellen van verhalen en ervaringen in dialoog brengen. De thema’s van het project zijn sinds jaren al belangrijk voor ons als individu. Door de huidige corona situatie is de urgentie sterker geworden:
wij missen het om te reizen en om te vluchten is nog moeilijker geworden.
Wij zien dit project ook als een onderzoek naar het vormen van een collectief.
Wij zien alle leden als theatermakers zonder vooraf vastgestelde rollen.
Wij hebben de voorstelling gemaakt tijdens een residentie in Turbul’. Dit is een ‘circus fabriek’ in Nïmes (FR). Turbul’ is een vereniging die deel uitmaakt van de ideologie van het volksonderwijs, een alternatieve plek die losstaand bestaat van de traditionele instituties.
Ik nodig je uit om eerst de foto's en de registratie van de voorstelling te bekijken.
Hierna zal ik het onderzoek dat tot deze voorstelling heeft geleid met je delen, eerst op mijn eentje en later met het collectief. Daarna zal ik het onderzoek dat tot deze show heeft geleid met jullie delen, eerst alleen en later met het collectief.
'En Chemin' is a collective project about the desire to travel and the need to flee.
This project finds its origin in our collective vision of theater: to tell stories and bring experiences into dialogue. The themes of the project have been important to us as individuals for years. Now, due to the COVID19 pandemic, the urgency became stronger: we miss travelling and are aware that it became even harder to flee.
Moreover, we consider this project to be an experiment into the formation of a collective.
We also consider all members of the collective as theater makers without predefined roles.
We made this play during a residency in Turbul', a 'circus factory' in Nîmes (France). Turbul' is an organisation which stands for popular education, an alternative place which exists out
of the traditional institutions.
I invite you to first have a look at the pictures and recording of the show. After that, I will share with you
the research that led to this show, first on my own and later with the collective.
de voorstelling / the performance
Een paar weken zijn voorbij sinds het eind van het project. Ik heb eerst afstand mee genomen.
Nu kan ik er met een frisse blik terug op kijken en reflecteren op wat wij samen hebben gecreëerd.
Het belangrijkste deel was het onderzoek en niet het eindresultaat: maar het was toch belangrijk voor de meesten van ons om iets te laten zien bij het eind.
Alles kon beter zijn: het spel, het lichtontwerp, de teksten, de kostuums en het scenario.
Maar ik ben trots van wat wij in 2 weken hebben gemaakt ondanks logistieke problemen en de diversiteit van mensen in het collectief. Het is voor mij een laboratorium
vol met goede ideeën waarop wij verder kunnen werken en onderzoeken.
A few weeks have passed since the end of the project. I first distanced myself from it for a while. I am now able to look at it with a fresh look and reflect on what we have created together.
The main focus of this project was the research process behind it rather than the performance at the end. Nevertheless, it was important for most of us to have something to show at the end.
Everything could have been better: the acting, the light design, the text, the costumes, the scenario...
But I am proud of what we managed to create in only 2 weeks despite all the logistic troubles and the diversity of people in the collective.
To me, it is like a laboratory filled with good ideas that we can work on and explore further.
onderzoek / research
Daarnaast, begon ik inspiratie te verzamelen
van de Bread and Puppet Theater tot Milo Rau,
van projecten die ik zelf deed tot circus,
van protesten tot installaties...
In parallel, I started gathering inspiration
from the Bread and Puppet Theater to Milo Rau,
from projects I did myself to circus,
from protests to installations...
Dit project begon toen één van mijn docenten tegen mij zei dat ik niet met een regie student hoefde te werken voor mijn afstudeervoorstelling en dat ik mijn eigen project kon opstarten.
Ik had nooit gedacht dat in een ogenblik deze zin mogelijkheden opent.
Het gaf mij het gevoel dat ik gelegitimeerd was om mensen samen te brengen en een project als een collectief te ontwerpen. Ik heb gekozen te werken rond het thema "onderweg"
("En chemin" in het Frans). Ik heb een collectief gecomponeerd met mensen wie een verbinding met theater en met het thema hebben. Ik heb gezocht naar een residentie plek met sociale overtuigingen en naar financiële steun.
This project started when one of my teachers told me that I didn't have to join a directing student for my graduating project but that I could start my own project. I never thought about it before - suddenly this sentence opened up new opportunities and gave me a feeling of legitimacy that I could to bring people together and do a project as a collective. I decided to do work about the state of being "on the way" ("En chemin" in French).
I started to compose a collective of people who have a connection with theater but also with the theme.
I searched for a residency place that centers social convictions and placed a requests for funds.
Langzaam verscheen het collectief. Ik heb eerst contact opgenomen met vrienden wie theater of een andere vorm van storytelling hebben gestudeerd en ervaring hebben met reizen. Eén van hun heeft één van haar vriendinnen naar het collectief gebracht. Met de hulp van het Rode Kruis zijn twee personen met een vluchteling achtergrond bij het collectief aangesloten.
Slowly the collective formed, as I started to contact friends who also studied theater or other forms of storytelling and had experience with traveling. One friend even brought a friend of hers to the collective. With the help of the Red Cross, two persons with a refugee background joined the project.
Ik had eerst een residentie in de K.A.K geregeld, een inspirerende en alternatief cultureel centrum in Brussel. Twee weken voor het project moesten ze door de nieuwe corona maatregels onze residentie annuleren. Gelukkig hebben we snel een andere plek gevonden : Turbul' een 'circufabriek' te Nîmes in Frankrijk.
I first planned the residency at an inspiring and alternative cultural center, the K.A.K in Brussels.
Two weeks before the project they had to cancel our residency because of new COVID19 measures. Luckily, we quickly found another place, Turbul', a 'circus factory' in Nîmes, France.
residentie / residency
Een paar dagen voor het begin van de residentie kon ik niet meer wachten om samen te leven en samen te ontwerpen. Het is ook het moment dat ik erachter kwam dat ik het coronavirus gekregen heb en een paar dagen moest wachten voor dat ik met de rest van het collectief kon zijn. Het online volgen was echt moeilijk. Ik voelde me eenzaam, schuldig, losgekoppeld, gestrest en kwijt. Maar het heeft mij ook geleerd om los te laten en om de kracht van het collectief te vertrouwen.
A few days before the beginning of the residency I found out that I had caught the coronavirus and had to wait a few days before I could join the rest of the collective. Following online has been very difficult. I felt alone, guilty, disconnected, stressed and lost.
But it also taught me to let it go and to rely on the strength of the collective.
Toen ik eenmaal bij het collectief was, was het nog steeds uitdagend. Hoe werken we als een groep? Hoe nemen we beslissingen met zoveel mensen? Wie beslist als we proberen geen hiërarchie te hebben? Moest ik meer voorbereiden? Hoe kan ik duidelijker zijn? Moet ik strenger zijn? Missen we een regisseur? Wat in mijn rol in de groep? Wanneer heb ik deze personen gevraagd om mee te doen? Ben ik dan verantwoordelijk voor alles? Hoe ga ik om met de schuld van niet goed genoeg doen? Hoe kunnen we artistieke keuzes samen maken als we verschillende referentie kaders hebben? Verschillende meningen over wat interessant is of niet om op het podium te vertellen? Wat we gelegitimeerd zijn wel of niet om te vertellen? Wat is cliché en wat is poëtisch? Wat zijn onze collectieve intenties? Waarom hebben we individueel gekozen om mee te doen aan dit project? Hoe delen we personele verhalen in twee weken met mensen wie ze niet kennen? Hoe kunnen we zeker zijn dat iedereen alles begrijpt? In het Frans, in het Spaans of in het Engels? Of in het Perzisch? Hoe maken we een voorstelling in 2 weken? Moeten we altijd met het hele collectief keuzes maken? Moeten we altijd akkoord zijn? Onze mening delen? Missen we een autoriteitsfiguur wie beslist? Moest ik deze persoon zijn ?
De afbeeldingen hieronder geven je een idee van hoe rijk deze collectieve ervaring was,
op een menselijke manier en op een artistieke manier.
Once I joined the rest of the collective, it was still challenging. How to work as a group? How to take decisions with so many people? Who takes decisions when we attempt to not have hierarchy?
Should I have prepared more? How can I be more clear? Should I be stricter? Do we miss a director?
What is my role in this group? Why did I ask these people to join me? Does it make me responsible for everything? How do I deal with the guilt of not doing well enough? How can we make artistic choices together when we have different frames of references? When we have different conceptions of what is and isn't interesting enough to be told on stage? When we have different ideas about what we are legitimate to tell, of what is cliché and what is poetic? What are our collective intentions? Why did we individually decide to join this project? How to share personal stories in only two weeks with people we don't know? How do we make sure that everyone understands each other? In French, in Spanish or in English? Or in Persian? How do we make a show in two weeks? Do we need to always take decisions all together? Do we always need to agree on everything and give our opinion? Do we miss an authority figure taking decisions? Should I have been this person?
The pictures underneath are here to give you an idea of how rich this collective experience has been,
on a human level as well as on an artistic level.
Dit project was intenser dan wat wij allemaal verwachten. Qua ritme, qua sociale interacties, qua artistieke keuzes en qua ideologie. Het heeft mogelijkheden geopend voor ons allemaal.
Wij weten nog niet of we nog een keer aan dit project gaan werken of als wij opnieuw samen gaan werken.Wij hebben zeker relaties gecreëerd die tot nieuwe samenwerkingen kunnen leiden. Wij willen opnieuw werken aan projecten die mensen met en zonder ervaring in theater of circus mixen. Wij denken dat de mix van disciplines een interessant idee is maar dat de rollen en verwachtingen van iedereen duidelijk zijn en gerespecteerd moeten worden. Wij willen graag met meerdere talen werken maar we zijn geconfronteerd met het feit dat het mentaal vermoeiend is. Wij zijn het allemaal eens om te zeggen dat dit project structuur, voorbereiding en duidelijkheid heeft gemist. Na deze ervaring voel ik me klaar om nieuwe projecten op te starten waar mijn ideeën, intenties en verwachtingen preciezer en duidelijker zijn. Ik kan nu beter herkennen wat ik niet kan doen en hulp vragen. Dit project heeft aan sommige van ons de kracht gegeven om terug te gaan naar ontwerpen na een periode van twijfels. Het heeft ons het gevoel gegeven dat wij gelegitimeerd zijn om verhalen te vertellen en projecten te maken.
Dit project zou Saidou misschien een beetje kunnen helpen om zijn administratieve situatie te verbeteren en hij gaat deze zomer stage lopen bij Turbul'. Ik kwam terug naar Maastricht met duizend vragen. Voor wat voor theater wil ik werken? Wil ik terug naar Frankrijk of wil ik in Nederland blijven ? Of naar een ander land verhuizen? Wil ik ergens wonen of wil ik reizen met een caravan zoals de mensen die in Turbul' leven?
This project was more intense than all of us expected. In terms of rhythm, of social interactions, of artistic choices, of ideology. It opened opportunities for us all. We don't know yet if we are going to work again on this project or even if we are going to work all together again. We definitely created new relationships that could lead to other collaborations. We would like to work again on projects mixing people with and without experience in theater or circus. We think mixing disciplines is an interesting idea but that the roles and expectations of each person should be expressed clearly and respected. We all like to mix languages but are confronted with the fact that it is mentally exhausting. We all agree that this project was missing structure, preparation and clarity. After this experience, I feel able to create new projects where my ideas, intentions and expectations are more precise and better expressed. I am now also more able to acknowledge what I cannot do and ask for help. This project gave some of us the energy to go back to creating after a period of doubts. It gave us all the feeling to be legitimate to tell stories and to make projects. For Saidou, this project could benefit him in his administrative situation and he will do an internship a Turbul' this summer. I personally came back questioning everything. For which kind of theater do I want to work ? Do I want to go back to France or to stay in the Netherlands ? Or to move to another country ? Do I even want to live somewhere or move around with a caravan like the inhabitants of Turbul' ?
wat nu ? / what now ?
Othello
Ontwerpproject - Othello
Voor dit fictief project wat plaats vindt in Bonn heb ik voor het verhaal van Othello
een concept ontwikkeld en een scenografie en kostuums ontworpen. Ik kon kiezen tussen
een opera, een dansvoorstelling of een toneelstuk, deze laatste heb ik gekozen. Dit project was voor mij een kans om een balans te vinden tussen mijn overtuigingen en mijn creativiteit.
Ik nodig je uit om stap voor stap te volgen hoe ik dit project heb ontworpen.
For this fictive project taking place in Bonn, I developed a concept and design a scenography
and costumes for the story of Othello.
I had the choice between an opera, a dance show, or a theater play which is what I chose.
This project was for me an opportunity to find a balance between my convictions and my creativity
I invite you to follow step by step how I designed this project.
onderzoek / research
Om het verhaal toe te eigenen heb ik het stuk een paar keer gelezen. Ik heb het hele scenario geschreven en hoe de personages verbonden zijn. Ik heb veel artikelen gelezen over het verhaal van Othello, systemisch racisme, racisme in theater en opera, blackface, feminiciden en documentaire theater. Ik heb ook teksten van James Baldwin en een boek over dekolonisatie van cultuur gelezen. Ik heb geluisterd naar Nina Simone, Michael Kiwanuka en Ella Fitzgerald.
Ik heb ook een moodboard gemaakt om de esthetiek van het stuk te beginnen te bepalen.
To understand the story, I read the play few times, wrote down the whole scenario and how the characters how connected. I read a lot of articles about the story of Othello, systemic racism, racism in theater and opera, blackface, femicides and documentary theater. I also read texts by James Baldwin and a book about decolonizing culture. I listened to Nina Simone, Michael Kiwanuka and Ella Fitzgerald.
I also made a moodboard to start defining the aesthetics of the play.
Vroeg in het proces werd ik geïnspireerd door dit citaat van Nina Simone
die voor mij een samenvatting van het verhaal van Othello is:
"Het ergste aan dat soort vooroordelen is dat terwijl je je gekwetst en boos voelt en de rest,
het voedt u zelftwijfel. Je begint te denken, misschien ben ik niet goed genoeg."
Mijn concept is om het verhaal van Othello als middel te gebruiken om racisme en seksisme in onze maatschappij en in de kunstsector uit te spreken. Dat gebeurt in twee stappen.
De eerste stap is om het probleem te erkennen door het maken van de discriminatie die al
in de tekst bestaat duidelijk te maken op het podium. De tweede stap is om kracht te geven aan de onderdrukte personages bij het eind van de voorstelling. In mijn concept is de parallel tussen de personages en de ervaring van de acteurs is heel belangrijk.
Ik wil een ruimte ontwerpen die zou helpen om ervaringen te delen tijdens de repetitie.
Early in the process, I got inspired by this quote by Nina Simone which for me summarize the story of Othello: "The worst thing about that kind of prejudice... is that while you feel hurt and angry and all the rest of it,
it feeds you self-doubt. You start thinking, perhaps I am not good enough."
My concept is to use the story of Othello as a tool to speak out about racism and sexism in our society and
in the cultural sector. This happens in two steps. The first step is to acknowledge the problem and make it obvious on stage. The second step is to give power to the oppressed characters at the end of the play. In my concept, the parallel between the characters and the experiences of the actors are very important. I want to design a space which would help to share experiences during the rehearsals.
scenografie / set design
Ik onderzocht verschillende manieren om de ruimte, het licht en acteren te gebruiken om de acteurs en de toeschouwers dichter bij elkaar te brengen. Half van het publiek zal op het podium zitten. Het dubbel portaal (iets specifieks van het Theater Bonn) versterkt dit spiegel effect. Een extensie van het podium naar de zaal verenigt de ruimte.
De eerste act (die plaats vindt in Venetië) zal gespeeld worden met gesloten gordijnen om de gesloten elitaire witte mannelijke sfeer te voorstellen. De scene is gefilmd en het publiek ziet op twee projectie schermen (gemaakt uit oude kartonnen dozen) wat tussen de twee gordijnen gebeurt. Vanaf de tweede act zijn de gordijnen open en de twee helften van het publiek zien elkaar. Op beide kanten van het podium zijn oude kartonnen dozen, potten verf, kwasten, rollen schildertape en rollen afzetlint zichtbaar. Tijdens de voorstelling bouwen de acteurs de scenografie zelf met deze materialen.
I researched different ways to bring the actors and the audience closer together using space, light and acting.
Half of the audience will sit on stage. The dubbel portal (a specificity of the Theater Bonn) reinforces this mirror effect. An extension of the stage into the audience unites the space.
The first act (which happens in Venice) will be played with the curtains closed to represent the closed elitist white male atmosphere. The scene is filmed and the audience sees what is happening between the two curtains on two projection screens made of old cardboards.
From the second act onwards, the curtains are open and the two halves of the audience face each other.
On the sides of the stage, old cardboard boxes, pots of paint, brushes, rolls of painting tapes and rolls of red tape are visible. The actors build the set themselves during the play using all these materials.
De technische tekeningen communiceren belangrijke informaties over de elementen
die gebouwd moeten worden: de tribune voor de helft van het publiek op het podium,
de extensie van het podium en de 2 projectie schermen.
Het vat ook de andere elementen zoals het gebruik van rook, de behoefte aan
een extra laag vloer samen om te beschermen tegen de verf en indicatie van verlichting.
The technical drawings communicate important information about the elements that need to be built:
the tribune for the half of the audience on stage, the extension of the stage and the 2 projection screens.
It also summarizes other elements such as the use of smoke, the need of an extra floor to protect from
the paint and some indication of lighting.
kostuum ontwerp / costume design
Gebaseerd op belangrijke citaten van het stuk heb ik elke personage geanalyseerd.
Ik heb een fictieve cast gekozen gebaseerd op hun eigen ervaringen. Voor ieder acteur heb ik een moodboard gemaakt om de personages te visualiseren.
Tot het moment dat zij beginnen te acteren zitten de acteurs in het publiek. Zij komen op
het podium als zichzelf en dragen hun eigen kleding. Tijdens de voorstelling trekken de personages die zich ontwikkelen hun kleding uit en gebruiken verf op hun lichaam en maken accessoires met karton die gebruikt worden in de scenografie.
I analyzed each character based on important quotes of the play. I chose a fictive cast based on their experiences. For each of them I made a moodboard to start visualizing the characters.
Until the moment they start acting, the actors sit in the audience. They come on stage as themselves and wear their own clothes. During the play, the characters who go through a development take off some of their clothes, use paint on their bodies and make accessories with the cardboard used in for the scenography.
Installatie
Installatie - What if ?
Voor dit project was ik helemaal vrij om het thema te kiezen.
De enige beperking was dat het eindresultaat een installatie moest zijn.
Dit project was voor mij een kans om geïnspireerd te worden door de dromen van mensen.
Ik nodig je uit om er een virtuele wandeling te maken.
For this project I was totally free to choose the theme.
The only constraint was that the final form had to be an installation.
This project was for me an opportunity to get inspired by people's dreams.
I invite you to take a virtual walk in there.
installatie / installation
onderzoek / research
This project started in the train in France, when I was reading the communist newspapers "L'Humanité". In an article about the Social Health Insurance, I found this quote by George Bernard Shaw. I have always been fascinated by people who think about alternatives, who turn dreams into projects.
Dit project begon in de trein in Frankrijk toen ik de communistische krant
‘‘L’Humanité’’ aan het lezen was. In een artikel over de Sociale Verzekering
kwam ik dit citaat van George Bernard Shaw tegen. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor mensen wie alternatieven bedenken, die van hun dromen een project maken.
I decided to start with collecting people's dreams and projects and let me be inspired by what they tell me.
In parallel, I made a moodboard to illustrate the idea of alternatives.
Ik besloot om te beginnen met het verzamelen van dromen en projecten van mensen en mij te laten inspireren door wat ze me vertellen.
Hiernaast heb ik een moodboard gemaakt om het idee van alternatieven te illustreren.
Ik heb posters gemaakt die ik op de Toneelacademie, MAFAD en drie Albert Heijn supermarkten geplakt hebt en op facebook gedeeld heb. Ik heb de brieven die ik gekregen heb in stukken gesnedenen en er één brief van 17 pagina's van gemaakt.
Terwijl ik op de brieven wachtte begon ik materialen te verzamelen en te combineren.
Door dit onderzoek probeerde ik de dromen van anderen te vertalen naar de ruimte.
While waiting for the letters, I startes to collect and combine materials.
Through this experiment, I tried to translate people's dreams in the space.
I made posters that I hung in the Toneelacademie, the Fine Arts School and three supermarkets, and I shared them on facebook. I cut the letters I received into quotes and assembled them into one letter of 17 pages.
De eerste versie van mijn installatie vond plaats in het Löss Theater in Maastricht.
De toeschouwer liep door en landschaap gecomponeerd uit de stukken van de brieven en geselecteerd materialen.
The first version of my installation took place at the Löss Theater in Maastricht.
The visitor was invited to take a walk in a landscape composed of the pieces of letters and selected materials.
De docenten hebben in hun beoordeling geschreven :
"Het doel wat je zou willen bereiken met je installatie wordt niet geheel behaald. Je zou je publiek
willen uitnodigen hun dromen met je te delen om zelf je eigen dromen beter te kunnen vatten.
Het verknippen van de dromen wordt door een aantal docenten als 'te kort door de bocht' ervaren.
Het schemer wordt als een essentieel element van je 'droomlandschap' ervaren."
Teachers wrote in their feedback:
"The goal you would like to reach with your installation is not fully achieved. You would like to invite
your audience to share their dreams with you in order to better understand your own dreams.
Dividing the dreams is described by a number of teachers as a 'too short-sighted' experience.
Twilight is experienced as an essential element of your 'dream landscape'. "
Ik heb eerst de tijd genomen om niet over mijn installatie te denken.
Na twee weken keek ik er met een frisse blik op terug. Ik schreef een brief aan de toeschouwer om mijn intenties duidelijker te maken. Ik onderzocht een nieuwe manier om de brieven in de installatie te integreren: Ik heb alleen de belangrijke citaten gehouden en heb de brieven niet meer in stukken gesneden. Ik heb de brieven direct op de materialen van de installatie afgedrukt of geschreven. Om het gevoel van een intiem landschaap sterker te maken heb ik een tent gebouwd om het te bevatten. Dat maakt de installatie onafhankelijk van de ruimte waar het getoond is en maakt het mogelijk om het in de toekomst ergens anders te laten zien.
I first took the time to not think about my installation for a while.
After two weeks, I came back to it with a fresh look. I wrote a letter to the visitor to clear my intentions.
I researched a new way to integrate the letters in the installation: I kept only the important quotes and didn't divide a letter into different pieces. I wrote or printed the letters directly on the materials of the installation.
To reinforce the feeling of an intimate landscape I built a tent to contain it. It makes the installation
independent of the place where it's presented and allows me to show it somewhere else in the future.
Scriptie
Scriptie - As a future theatre designer, what is my role in society ?
Voor mij scriptie was ik vrij te kiezen over wat ik wilde schrijven.
Het was voor mij een kans om om inspirerende projecten te onderzoeken.
Het hielp me duidelijk te maken waarom ik theater wil doen en hoe ik het wil doen.
Ik nodig je uit om te bladeren door mijn onderzoek en ideeën.
Ik hoop dat het je zal inspireren zoals het mij heeft geïnspireerd.
For my thesis, I was free to choose on what I wanted to write.
It was for me the opportunity to research about inspiring projects.
It helped me clarify why I want to do theater and how I want to do it.
I invite you to flip through my research and ideas.
I hope it will inspire you as much as it inspired me.
Mijn andere projecten zijn te zien op mijn website:
You can have a look at my other projects on my website:
www.chloewasselin.com
© Chloé Wasselin - Mei 2021
bottom of page