Ik ben Daatje Eek, kostuumontwerpster van de afstudeerlichting 2021.
Tijdens mijn studie heb ik onderzoek gedaan naar alle vormen van theater en de kunst van een verhaal overbrengen.
Dit gaat van muziek theater tot teksttoneel en van sci-fi films tot zwart-wit drama's.
Ik wil mij niet binden aan maar één vorm van theater omdat ik erin geloof dat alles zijn schoonheid en eigenheid behoeft. De afwisseling is waar ik van geniet.
Bij het ontwerpen van al deze vormen en verhalen ga ik altijd uit van mijn eigen kracht en interesses, deze hebben vaak met identiteit en gender te maken.
Bij alles zit een vleugje fantasie, naïviteit en vooral openheid.
My name is Daatje Eek, costume designer in the class of 2021.
During the course of my study I researched all forms of theatre and the art of story telling.
This ranges from musical theatre to text-based theatre and from sci-fi movies to black and white dramas.
I don't want to align myself with just one form of theatre because I believe that every form has it's beauty and individuality. It is the diversity that I enjoy.
Designing for all of these different forms and stories I always start from my own strength and interests, these often have to do with identity and gender.
All of this always comes with a touch of fantasy, naivety and most importantly openness.
Installatie
raakbaar
Het onaanraakbare raakbaar maken.
Iedereen ervaart pijn.
Ik kan echter niet de specifieke pijn van iemand anders ervaren.
Ik kan het mij voorstellen, hoe het is om bijvoorbeeld een hernia te hebben, maar totdat ik het zelf ervaren heb zal ik het nooit echt weten en daarbij, iedereen ervaart pijn anders.
Pijn heeft een effect op je omgeving, mijn pijn bestond eruit dat ik pijn die zich in mijn familie bevond niet zelf aan kon 'raken' of ervaren. Dit heeft een machteloos effect op mij.
Het is ook pijnlijk om niks te kunnen doen. Om niks echt te kunnen betekenen.
Onze familie kan ons meer pijn doen dan ik me tot nu toe had beseft.
Dit is niet bewust in de meeste gevallen.
Deze pijn, deze verwerking ervan heb ik fysiek willen maken. Om het onaanrakbare van de pijn van een ander en mijn pijn raakbaar te maken. En hier mijn theatrale installatie over maken.
De pijn zelf is onzichtbaar, maar het effect ervan niet.
Ik neem je mee in hoe die verwerking er voor mij uitziet. En de wereld die dat met zich meebracht.
Making the untouchable touchable.
Everyone experiences pain.
However I can't experience someone else's specific pain.
I can imagine what it's like, for instance what it's like to have a hernia, but until I have actually experienced it myself I will never truly know, on top of that everyone experiences pain differently.
Pain also has an effect on your surroundings, my pain consisted of not being able to 'touch' or experience the pain that existed in my family. This has a helpless effect on me.
It hurts to not be able to do anything. To not be able to mean anything.
Our family can hurt us more than I previously realized.
Most of the times this is not done consciously.
I have attempted to make this pain, the processing of this pain physical. To make the untouchable pain of someone else touchable.
The pain itself is invisible the effect of it however is not.
I am going to take you through how I interpreted that effect. And the world that came with it.
Othello
OTHELLO
Mijn concept voor Othello:
Na het lezen, herlezen en analyseren van het stuk kwam ik tot de kern waar het stuk voor mij over gaat.
Othello gaat voor mij over de kracht van vrouwen.
En de grote diversiteit die vrouw zijn omvat. Om weg te breken van de stereotypen die ons nog zo vaak voorgeschoteld worden.
Wij zijn net zo stoer, sterk, dom, onbeholpen, dominant, rauw en vooral echt.
Uitzonderingen van sterke vrouwen zijn nooit uitzonderingen geweest. We zijn ook niet onfeilbaar. Er is geen vast type vrouw. Hokjes moeten met een sloophamer doorbroken worden.
Hiermee wil ik niet zeggen dat vrouwen beter zijn dan mannen, anders draai je het probleem alleen maar om.
Maar hiermee wil ik wel zeggen dat er veel meer aandacht moet zijn voor de kracht van vrouwen en de diversiteit die dat omvat.
Dit heb ik mijn concept vertaald naar de genders van de personages omdraaien.
Alle mannen zijn vrouwen en alle vrouwen mannen.
Het verhaal pas ik niet aan omdat juist als je de hokjes wil doorbreken ook moet laten zien dat vrouwen niet beter zouden leiden dan mannen. Dat Othello nog steeds zo gemanipuleerd kan worden door Jago. En net zo hard valt.
Dit betekent voor kostuum dat ik vooral inspiratie gehaald heb uit hedendaagse vrouwen in hoge posities van zowel politiek als leger en politie.
Ik heb pakken als basisvorm gebruikt, uitgaande van een basis uniform voor de personages, het blijft namelijk in een leger context plaatsvinden.
Alle vrouwen in het leger dragen hierbij legerlaarzen om zo een contrast te maken met de anderen zoals Desdemona en de vrouwen van het senaat.
Het geeft ze ook een gemeenschappelijk herkenbaar iets.
Verder zijn de pakken van de vrouwen in het leger allemaal van leer of daarop lijkende materialen gemaakt.
Met dit concept draai ik van origine mannenkleding (een pak) om naar vrouwenkleding.
Diversiteit en individualiteit van de karakters geef ik vorm in de snit en kleur van het pak.
De mannen zijn in mijn concept alleen Desdemona, Emilia en Bianca. Hun kleding is gebaseerd op wat de partners van belangrijke vrouwen aanhebben. Hierbij rekening houdend met leeftijd en positie van deze mannen als individu.
Bianca valt hier nog steeds buiten en doorbreekt alle gendernormen en stereotypen.
My Concept for Othello.
After reading, re-reading and analyzing the play I came to the core of what this play means to me.
Othello to me is about the strength of women.
And the rich diversity that encompasses being a women. To break away from all the stereotypes that are so often presented to us.
We are just as strong, bad ass, dumb, awkward, dominant, raw and most importantly, real.
Exceptions of strong women have never been the exception. Neither are we infallible. There is no one way to be a women. The boxes in which we too often think must be demolished with a sledgehammer.
This does not mean that women are better than man, otherwise you would simply turn the issue around.
But this does mean that there should be much more attention for the power of women and the diversity we encompass.
I translated this in my concept to reversing the genders of the characters.
All the men are women and the women men.
In doing this I show the complex and very well written characters from a female perspective.
I am not however changing the story, because especially when you want to go beyond stereotypes you must show that women would not lead better than men. That Othello can still be manipulated by Jago. And that she falls just as hard.
For costume this means that is mostly took inspiration from current women in leadership positions. From politics to army and police.
I used suits as a base costume for all the women. Because I still set it in an army setting I like to use these collective shapes.
All of the women with a position in the army wear army boots as to contrast the others such as Desdemona and the women in the senate.
And the suits of the women with a position in the army are made of leather or a material resembling leather.
By using a suit I turn clothing originally made for men into women's clothing.
Diversity is shown in the cut of the suit, this to shape the individuality of the characters.
The man in my concept are: Desdemona, Emilia and Bianca. Their clothing is based on what partners of important women wear.
Taking into account their age and standing.
Bianca is really the odd one out and breaks all gender normative and stereotypes.
Hieronder staat een geluidsfragment met mijn presentatie, klik tijdens het luisteren door mijn ontwerpen heen.
Praktijkproject
Lizzy & de Bacchanten
"We’re all born naked, the rest is drag."
(Ru Paul, 2018)
Lizzy & de Bacchanten gaat over opstand, collectiviteit, en extase. Hoe organiseren we onszelf? Wat maakt een groep tot groep? Hoe komen we gezamenlijk in opstand? Sluit een groep altijd iemand uit? En wat is de rol van het individu in een groep? Wat kan er gebeuren als je opgaat in de roes van de revolutie?
Dit wordt op toneel gebracht aan de hand van twee stukken. Lysistrata van Aristophanes, en De Bacchanten van Euripides. Deze worden achter elkaar gespeeld.
Ons theaterfestijn van drie tot vier uur zal bestaan uit tekst, zang, dans, live muziek, eten, drinken, (zelf)bewegende decorstukken en een rijke diversiteit aan kostuums.
Om het publiek mee te nemen in de roes en tijdsspanne van het feest, zal het hele publiek met elkaar gedurende de gehele voorstelling om het decor heen draaien. Daarnaast zal het middelpunt van de voorstelling bestaan uit een drie meter hoge en vier meter lange wagen die kan rondrijden, uitklappen en transformeren, die gebruikt zal worden als de berg Akropolis uit de Lysistrata en het paleis van Pentheus uit De Bacchanten.
Lysistrata
Eerst wordt de komedie ‘Lysistrata’ van Aristophanes gespeeld. In ‘Lysistrata’ organiseren de vrouwen van Athene samen met de vrouwen van Sparta een seksstaking, om hun mannen te dwingen op te houden met de oorlog. De mannen komen binnen de kortste keren op hun knietjes naar hun vrouwen en beloven op te houden met de oorlog. Deze revolutie lijkt geslaagd, want de vrede keert terug. Maar aan het einde keren de vrouwen terug naar hun aanrecht en is de situatie eigenlijk net zoals voor de oorlog.
De Bacchanten
Dit stuk zetten wij ‘back to back’ met ‘De Bacchanten’. In dit stuk van Euripides worden de vrouwen van Thebe het hoofd op hol gebracht door Dionysos, de god van de wijn, de roes, en het theater. Pentheus, de koning van Thebe, probeert hen tot de orde te roepen en de rationaliteit te laten zegevieren. Aan het einde van het stuk wordt hij echter uit elkaar gereten door zijn eigen moeder, die in de ban is van Dionysos en hem aanziet voor een bergleeuw.
Door de twee stukken na elkaar te spelen, zullen ze met elkaar gaan contrasteren.
Beiden zijn ze een voorbeeld van hoe je mogelijk in opstand zou kunnen komen, maar ze verschillen erg van elkaar. Ook de Bacchanten is een voorbeeld van een geslaagde revolutie. Een terugkeer naar de situatie hiervoor is niet meer mogelijk en hun wereld is compleet ontworteld - maar er is wel bloed vergoten.
Deze twee stukken worden achter elkaar gespeeld in de roes van één feest. Het lijkt een gezellig feest waarin je je kan verliezen, maar je erin verliezen heeft fatale gevolgen.
De registratie van Lizzy & de Bacchanten zal in juli beschikbaar zijn voor publiek.
Lizzy & de Bacchanten is about resistance, collectivity, and ecstasy. How do we organise ourselves? What makes a group into a group? How do we collectively riot? Does a group always exclude someone? And what is the role of an individual within a collective? What happens when you lose yourself in the rush of a revolution?
This will all be staged by using two different plays. Lysistrata by Aristophanes, en The Bacchantes by Euripides. They will be played back to back.
Our theatre extravaganza will last between three to four hours and consist of text, song, dance, live music, food, drink, moving set pieces and a rich diversity of costumes.
To fully immerse our audience in this intoxication and duration of our feast we rotate the audience during our play around the set. The focal point of the play will be a three meter high and four meter long cart. The cart can ride around the room, unfold and transform, it will be used as the Acropolis in Lysistrata and the palace of Pentheus in the Bacchantes.
Lysistrata
First we stage the comedy ‘Lysistrata’ by Aristophanes. In Lysistrata the women of Athens together with the women of Sparta organise a sex strike, to force their to stop with the war. In no time this brings the men to their knees and back to their wives and they solemnly swear to stop the war. The revolution seems successful because peace has returned. However at the end of it all the women return to their kitchens and the situation is the same as before the war.
De Bacchanten
We put Lysistrata ‘back to back’ with ‘The Bacchantes’. In this play by Euripides we see that the women of Thebe have been enchanted by Dionysos, god of wine, ecstasy and theatre. Pentheus king of Thebe tries to get everyone back to their senses and let rationality win. However at the end of the play he is ripped apart by his own mother, who entranced by Dionysos thinks he is a mountain lion.
By putting these two plays after one another, they will contrast with each other.
Both are an example of how you could riot and resist, but they are very different from each other. The Bacchantes is an example of a successful revolution. But a return to how life was before Dionysos is not possible, their world is completely uprooted and blood has been spilled.
These two plays are staged in the rush and ecstasy of one big feast. It appears to be a great party to lose yourself in, but losing yourself in it has fatal consequences.
Lizzy & de Bacchanten will be available as a stream in July.
Lizzy & de Bacchanten
Proces Boek
Door: Daatje Eek
Scriptie
